Det er ikkje vits å bruke peng på dyrt hotell her, for
paradiset er gratis og rundt oss overalt. Men den beste
måten å nyte paradis på ein scooter. Himmelen opnar seg
medan vi går ned til scooterutleige og ein liten tropisk
regnskyll kjem øve oss. Liten og liten... Ein blir fort
søkkvåt, men tørker på null, niks. Og her er alle glade for
regn då det ikkje finnast ferskvatn på øya.
Asso har ikkje lappen og Geir har kun såtte bakpå ein
scooter for 15 år sidan så dette bør jo gå bra... =)
Og det gjer det.. Geir må nett køyre bort til ei Palme og
tilbake. Og sjølv om utleigaren ler der han og Asso står og
ser Geir sjangle seg mellom veg og grøft så får vi leige.
Men kun med midlertidig sertifikat. Det internasjonale
serfikatet gjeld nemleg ikkje her, og Geir må derfor til
oppkøyring hos politiet for å få eit ekte Cook Island
sertifikat. HELDIGVIS er det laurdag og politistasjonen er
stengt til mandag. Så då gjeld det å øve seg litt.. Vi tar
ein runde rundt øya, det tar oss ca ein time og Geir treng
kun å svinge til høgre... =)
Dei neste dagane køyrer vi rundt, leiter etter nye strender
og plassar å snorkle (det er sånn sett overalt), går i
fjellet, sitter på ein strandpub, nyt sola, blir fanga i
regnet, et fiskemat og kosar oss. Vi stikk på eit
tradisjonelt danseshow som visar korleis Rarotonga blei
bebudd, ein kveld kor dei forklarer tradisjoner og kor dei
kjem fra. Dei har mykje spanande historie og vitser med seg
sjølv og då Europeerane kom. Vi har vel aldri møtt eit
samfunn som fungerer så bra på TROSS av Europeisk
innvadering. Dei var faktisk veldig takknemleg for at
europearane kom fordi det var mykje intern kriging før. Og
ja, dei var kannibaler!!! Men ikkje kven som helst blei
eten. Du spiste kun dei sterkaste krigarane for å få deira
kraft. Eit par ting synses dei er merkelege med "dei kvite".
For det første tyder ordet for kvit på Rarotongisk "mann med
fire lag kle" fordi dei meinte sjøfararane som kom hadde så
mykje kle på seg i heten. Dei kvite kom og og sa at dei
ikkje kunne gå med bar overkropp og bastaskjørt, men måtte
kle seg anstendig. No om dagen er det heller øyboarane som
må fortelle turistane til å kle seg anstendig... Eit par
andre ting som har forandra seg er religionen. Du finn
nemleg drøssevis med kyrkjer på Rarotonga. Og dei er flittig
i bruk og lever side om side med dei gamle tradisjonane.
Det dei synes er litt interessant var at dei kvite kom med
kristendommen for fleire hundre år sidan, men no er det
sjeldent ein ser kvite i kyrkja her.. Den siste tingen dei
kvite introduserte, men seinare ombestemte seg på er maten.
Øyboarane levde på frukt og fisk og det jorda gav, men dei
kvite introduserte sukker og fett og meinte at kosten til
øyboarane var for dårleg. No er det (desverre) mykje sukker
og fett i øykostholdet og ikkje like mykje fisk og frukt,
men når dei kvite kjem på ferie vil dei helst ha økologisk..
Vi går på marked, snorkler og blir fort kjent med gjengen på
hostellet. Geir meiner han lett kan venne seg til denne
tilværelsen og ser at dei har iallefall to skuler her.....
Siste dagen før avreise til Aitutaki (ei naboøy) stikker vi
bort til flyplassen for å bli jetblasta. Flystripa på øya er
nemleg alt for liten og derfor må flya gå ned for landing
allereie over havet. Og om du stiller deg der (det er nemleg
også her vegen går) så kan du ved riktige tidspunkt få eit
fly RETT øve issen.. Jetblasta..
Det er litt vemodig å reise frå denne fantastiske øya. Men
vi skal vidare til øya dei verkeleg kallar paradis. Og det
med rette!! (Til stor misunnelse frå dei andre på
hostellet.) Vi tropper opp på flyplassen tidleg, fordi flya
her går også på øytid. Er det fullt flyr det når det
passar..