25 - 29. april: Rargotonga, Cookøyene

Det er overskya, men varmt og deilig. Klokka er 07.00 om morgonen og vi er fortsatt i 25.04. Når klokka slår midnatt i kveld og vi entrer 26.april har vi vore i 25.april i 43,5 timer. Så litt trøtte er vi når vi går ut på den lille flyplassen på den fantastiske øya Rarotonga. Raro betyr sør så navnet Rarotonga er altså Sør for Tonga. Det er og der dei meiner dei kjem frå.

I ventehallen står ein gamal mann og spelar Ukulele og syng gamle slagara som ein velkomst. Og vi føler oss verkeleg heime her. Dette er livet! Sjølv om skyane er truande og mørke. Vi kjem i stemning med ein gong!

Vi henter bagasjen vår og laffer ut, mens vi diskuterer korleis vi kjem oss til hostelet vårt. Tar vi bussen som heiter Clockwise eller bussen som heiter Anti-clockwise? For jo, det finnast berre ein veg. Og den går i ring rundt øya.. Rett utanfor flyplassen roper ei svær personlegheit på oss. Etterfølgande av ein trillande latter. Vi er lette å spotte, ler ho. Tisha er eiger av hostelet vårt og ler like mykje som ho snakkar. Og ho snakkar ein del!! =) Utan å gå mykje inn på det så er det vanskeleg å ikkje legge merke til størrelsen på øybuarane. For mangen er som øya.. Kulerund.. Men dei ser unormalt friske og sunne ut ellers. Det må være den friske lufta og all kokosen, tenker vi og gleder oss!

Vi setter oss inn i "the green bullet" som ho kallar bilen sin og ler. Og forklarar at fartsgrensene her på øya er maks 50 og derfor treng ein ikkje bilbelte.. Og visst nok ikkje dørhandtak heller, legg vi merke til... Ca 10 min seinare svingar ho inn ved hostellet. Ho råder oss til å leige scooter med det samme. Så det gjer vi. Hostellet litt supert til, rett ved stranda, som alt anna på øya.. Det er nemleg krittkvit sand og blått hav og palmar rundt heile øya. Ved hostellet kan vi plukke kokosnøtter, bananer, papaya og guava rett fra trea. Vel, strengt tatt er det vel naboens tre, og når Geir plutseleg forsvinn om morgonen, finn du han som oftast der..
Det er også ein billion høner og haner som spretter rundt mellom palmane her, og klarer du å fange ei er den din. Om natta gauler dei kykkeliky og vi håper på kokosnøtter som fell ned.. Det skjer ikkje, men hostellet blir bombadert jevnleg og siste dagen rasar deler av taket ned. Ikkje så nøye i følge Tisha.. =) Det er ein heilt ubeskriveleg følelse å ha, at den einaste bekymringa er om det detter ei kokosnøtt ned i hove ditt eller ei!! Her er forresten alt på Islandtime. Dvs alt opnar og stenger når det passar. Men det gjer ingenting for her skal ein ingenting. Berre nyte! Tishas fetter stikk innom når han høyrer det er nordmenn her. For det er visst ikkje så ofte. Han kan fortelle at han har vaksne barn i Bergen og budde der på 80 tallet ein gang..