El Alto og La Paz

 Øve fjella flyr vi før vi landar på eit høgt platå. Nærare bestemt 4064moh i byen El Alto. Den var eingong ein liten fattig forstad til La Paz, men er no større og vokse inn i La paz som sjølv har vokse opp fjellsida og klamrar seg oppover. El Alto er ein eigen by, men blir og sett på som den fattige delen av La Paz.
Vi er fortsatt i sommarhabitt og det er ikkje La Paz. Heldigvis er Trygg enkle å be og vi går på ein rask liten shoppingspree.. Noko som ikkje er heilt enkelt då det er ein viss høgdeforskjell på Bolivianara og Nordmenn.. =) Men ei varm jakke får vi til.. (24timar seinare kjem heldigvis bagasjen til rette).
Vi kjenner godt til høgda frå vi sjanglar ut av flyet som to bedrukne kråker. Spesielt legg vi merke til det når folk godt opp i åra suser forbi oss.. Men det er mest ein følelse av å være småberusa og heldigvis ikkje noko meir. Vi møter seinare folk som både spyr med sterk hovepine og sengeliggande grunna høgda. Vi har fått anbefalt å tygge koka-blader. Det gjer vi. Til dei grader. I ca fem minutter. Men smaken av gras er verre enn surringa frå høgda og så hjelpi verka det ikkje å være.. Kanskje meir plasebo at ein tenker på noko anna? Som den forferdelege smaken ein får i munnen? Kven veit.. På veg ned frå flyplassen stoppar drosjen for å vise oss den flotte utsikta. Han bablar på på spansk og vi nikkar og svarar på norsk.. =) Vi får med oss at ein bil er køyrt fast i ein sprekk i fjellvegen og den er så vanskeleg å få tak i at sjåføren er der enda desverre. Eller det som er igjen av han..

Bolivianare er eit vennleg folkeslag. Vi møter smil og tålmodegheit alle vegar der vi prøver ved hjelp av få spanske ord og mykje kroppsspråk (og sjarm) å gjer oss forstått. Dei eldre damene på knappe 150cm med store flagrande skjørt, svære, fargerike sjal og ein liten hatt på toppen er så søte at Geir har lyst å løfte dei opp og ta dei med seg i baggen. Men vi må desverre ta til takke med å slå av ein prat i staden. Dei er veldig behjelpelege. Fyrste kvelden når vi spør om ein god plass å ete middag er ikkje guten i resepsjonen vanskeleg å be; "We have Burger King over there, Pollo Copacabana there, its DELICIOUS (med vatn i munnen) and Sillipan around the corner". Ah.. svarer vi og smiler høflig.. Tre fast food kjeder.. =) Jaja.. Vi går for den lokale anbefalinga og ender opp på Pollo Copa. Det blir vår fyrste kylling, ris og pommes frites. Men LAAANGT (desverre) frå den siste. Det er stort sett det dei et i Bolivia, Peru, Ecuador, Colombia, Panama og Cuba.. Einaste forskjellen er pommes fritesen som er bytta ut med bønner. Ein annan morsom episode er fyrste dagen vi er ute i gatene og ser litt etter informasjon. Ingen snakkar engelsk i Bolivia og vår spanske er begrensa til Pollo og Hola.. Vi går forbi eit reisebyrå som proklamerer med skiltet:"English spoken!" Vi går inn med eit smil og Geir spør: So, you speak english? Mannen bak skranken: No... Vi går litt slunkne ut att..
Mens vi sit på ei trapp og lurer på kva vi no skal finne på går det mange forbi og seier Hola og smiler. Eit ungt par ser på oss med eit ettertenksomt og lurt smil. Etter å ha gått forbi oss eit par meter snur han seg og seier med eit stort smil: Hello Kitty!
Det får oss med ein gong i eit strålandes humør og ikkje lenge etter har vi fått tak i ei dame som kan hjelpe oss.